یک سیارک با عرض 275 متر در جدیدترین مجموعه گذرهای نزدیک اجسام آسمانی از کنار زمین، امروز (چهارشنبه) به نزدیکی زمین خواهد رسید.
دانشمندان برای امروز هرگونه امکان برخورد سیارک آپوفیس را رد کردهاند اما احتمال کوچکی وجود دارد که این فرصت در سال 2036 برای این سیارک بوجود بیاید.
امسال این سیارک که نام خود را از یک شیطان اساطیری مصر گرفته، از فاصله 14 میلیون کیلومتری به زمین نزدیکتر نخواهد شد.
دانشمندان از این مواجهه برای ارتقای برآوردهای خود از میزان خطرناک بودن این سنگ آسمانی استفاده خواهند کرد.
دانشمندان ناسا محاسبه کردهاند که اگر این سیارک با زمین برخورد کند، یک انفجار معادل با قدرت بیش از 500 مگاتن تیانتی ایجاد خواهد کرد.
در مقابل، قدرتمندترین بمب هیدروژنی منفجر شده در زمین تنها 57 مگاتن انرژی آزاد کرده بود.
انتظار میرود سیارک آپوفیس در سال 2029 در فاصله بسیار نزدیکی از زمین در 30 هزار کیلومتری سیاره قرار گرفته که درون مدار ماهوارههای ارتباطی زمین خواهد بود.
مدلهای کنونی یک برخورد احتمالی این سیارک با زمین را برای سال 2036 پیشبینی کردهاند. هنگامی که این سیارک در سال 2004 کشف شد، دانشمندان احتمال برخورد آن را در سال 2029 یک در 45 محاسبه کردند.
پیشبینیهای ارتقا یافته البته احتمال این تهدید را کمتر کرده است.
جدیدترین مواجهه این سیارک با زمین در حدود نیمههای شب بوده و علاقهمندان میتوانند این رویداد را بطور آنلاین در وبسایت Slooh مشاهده کنند.
کنجکاو
ستاره شناسان بریتانیایی بزرگترین ساختار کیهانی را کشف کرده اند که عبور از آن به 4 میلیارد سال نوری زمان نیاز دارد و اصل کیهان شناختی را به چالش میکشد.
به گزارش خبرگزاری مهر، بزرگترین ساختار کیهانی، یک گروه بزرگ اختروش است که از اختروشها تشکیل شده است.
اختروش یا کوازار یک هسته فعال به شدت نورانی و دوردست محسوب می شود که متعلق به یک کهکشان جوان است.
اختروشها پیشتر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شامل امواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به سرخ زیاد شناخته میشدند که به ستاره ها شبیه بودند باوجود بحثهای مختلف بر سر وجودیت این شی آسمانی همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش هاله متراکم شده ماده است که ابر سیاه چاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده است.
اختروشها دارای کاربردهای زیادی هستند، برای مثال در تعیین سرعت چرخش زمین و تهیجهای آن کاربرد دارند. در مباحث ژئودزی از این امکان جهت اندازه گیری فواصل بسیار بلند با دقت میلیمتری و تعیین تهیج مدار چرخش زمین استفاده میکنند.
این گروه خاص به قدری بزرگ است که نظریه مدرن کیهان شناسی را به چالش می کشد.
دکتر راجر کلاوز از موسسه جرمیا هوراکس دانشگاه مرکز لانکشایر که ریاست این تحقیقات را برعهده داشته اظهار داشت: درحالی که ارائه اندازه عمق این گروه بزرگ اختروشی بسیار دشوار است، اما ما می توانیم بگوئیم که این بزرگترین ساختاری است که تاکنون در تمام کهکشان مشاهده شده است.
وی افزود: بزرگی این گروه بزرگ اختروش به قدری زیاد است که ما از کشف میزان آن هیجان زده شدیم، نه فقط برای این که بزرگی آن با درک کنونی ما از جهان متفاوت است، بلکه به این علت که برخلاف تصورات پیشین ما جهان متحدالشکل و یکسان نیست.
از سال 1982، دانشمندان به این مسئله پی برده بودند که اختروشها تمایل دارند در دسته ها و یا ساختارهایی بسیار بزرگی جمع شوند و گروه های بزرگ اختروش را تشکیل دهند اما تاکنون دانشمندان گروهی با این عظمت را مشاهده نکرده بودند.
دکتر کلاوز اظهار داشت: عبور با سرعت نور از میان این گروه بزرگ اختروش 4 میلیارد سال نوری زمان نیاز دارد. اهمیت این کشف نه تنها به علت اندازه آن بلکه بدین علت است که این اکتشاف اصل کیهان شناختی را که از زمان انیشتین مورد قبول واقع شد را زیر سوال می برد.
وی اضافه کرد که این گروه تحقیقاتی به دنبال موارد مشابه بوده است تا چالش این مسئله بیشتر شود و بتوان این پدیده جذاب را بیشتر مورد بررسی قرار داد.
نظریه مدرن کیهان شناسی براساس کار آلبرت انیشتین بوده و به فرض اصل کیهان شناختی متکی است. همه جای جهان در مقیاسهای بزرگ مانند هم است. همگن و همسانگرد بودن جهان می گوید که زمین جایگاه ویژهای در عالم ندارد و در مقیاسهای خیلی بزرگ، جهان یکنواخت است.
برای درک بهتر باید گفت که کهکشهان راه شیری ما از نزدیکترین همسایه خود یعنی کهکشان آندرومدا 2.5 میلیون سال نوری فاصله دارد.
همه خوشه های کهکشانی عرضی معادل 6 تا 10 میلیون سال نوری دارند اما گروه های بزرگ اختروش می توانند 650 میلیون سال نوری یا بیشتر داشته باشند.
اگرچه براساس اصل کیهان شناختی و نظریه مدرن کیهان شناسی، محاسبات نشان می دهد که کارشناسان فیزیک نجومی نباید ساختاری بزرگتر از 1.2 میلیارد سال نوری پیدا کنند.
این درحالی است که اکتشاف جدید دکتر کلاوز ابعاد جدیدی از این مسئله را به نمایش می گذارد، این ساختار در کمترین میزان خود 1.6 میلیارد سال نوری عرض و در بیشترین میزان 4 میلیارد سال نوری عرض دارد. این مقیاس 1650 برابر بزرگتر از فاصله راه شیری تا آندرومدا است.
خبرگزاری مهر
یک فیزیکدان دانشگاه آریزونا مدعی است که درستی یا نادرستی فرمول E=mc2 انیشتین بستگی به مکان قرار گرفتن شیء در فضا دارد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آندری لبد، جامعه فیزیک را با ارائه ایده جدید خود به هیجان آورده است.
این ایده هنوز در مراحل آزمایشی قرار دارد و بر این مبناست که درستی یا نادرستی فرمول E=mc2 انشتین بستگی به مکان قرار گرفتن شیء در فضا دارد.
با نخستین انفجارات بمبهای اتمی، جهان، شاهد یکی از مهمترین قواعد متعاقب علم فیزیک بود. این قاعده مدعی است که انرژی و ماده همسان هستند و میتوانند به یکدیگر تبدیل شوند.
این موضوع برای نخستین بار توسط تئوری «نسبیت خاص» (Theory of Special Relativity) انشتین مطرح شد و در معادله مشهور E=mc2 وی انعکاس یافت. در این معادله E انرژی، m جرم وc نیز سرعت نور است که به توان دو رسیده است.
اگرچه فیزیکدانان بارها معادله انشتین را در آزمایشها و محاسبات بی شمار خود ارج نهادهاند و بسیاری از فناوریها از قبیل گوشیهای موبایل و GPS به آن بستگی دارند، دانشمند دانشگاه آریزونا با ادعای خود موج جدیدی از مناظرات را در علم فیزیک موجب شده است.
وی مدعی است که فرمول انشتین ممکن است در شرایط خاصی درست نباشد. کلید بحث این فیزیکدان در خود مفهوم «جرم» نهفته است.
بر اساس قاعده پذیرفته شده، هیچ تفاوتی بین جرم یک شیء متحرک که میتواند از نظر اینرسیاش تعریف شود و جرم اعمال شده به آن توسط میدان گرانشی وجود ندارد. به عبارت سادهتر، جرم نخستین (جرم اینرسیایی) همان مولفهیی است که موجب میشود ضربهگیر یک خودرو در برخورد با وسیله نقلیه دیگر خمیده شود، در حالی که جرم گرانشی «وزن» نام دارد.
قانون معادل بین جرمهای گرانشی و اینرسیایی در فیزیک کلاسیک توسط گالیله و در فیزیک مدرن توسط انشتین مطرح شد و در سطح دقت بالا تایید شده است اما به ادعای لبد، یک امکان کوچک اما واقعی وجود دارد که این معادله برای جرم گرانشی صادق نباشد.
به گفته وی، در صورتی که وزن یک شیء کوانتومی مانند یک اتم هیدروژن را اندازهگیری کنیم، نتیجه در اکثر موارد همسان خواهد بود اما بخش ریزی از این اندازهگیریها میتواند به نقض E=mc2 بیانجامد.
لبد میافزاید: بسیاری از فیزیکدانان معتقدند که جرم گرانشی دقیقا با جرم اینرسایی برابر است اما من بر این باورم که این دو به دلیل برخی اثرات کوانتومی در نظریه عمومی (نظریه انیشتین در مورد گرانش) ممکن است دقیقا یکی نباشند.
نتایج مطالعات این دانشمند در ماه فوریه منتشر خواهد شد و وی از همکارانش خواسته که محاسبات و آزمایش پیشنهادیاش برای آزمودن نتایج ادعا شده را ارزیابی کنند.
کلید درک تئوری لبد در واقع درک ماهیت گرانش است. وی در مقالاتش نشان داده در حالی که E=mc2 همواره برای جرم اینرسایی صدق میکند، همیشه در مورد جرم گرانشی صادق نیست؛ این بدین معناست که احتمالا جرم گرانشی و جرم اینرسایی برابر نیستند.
بنا بر ادعای انیشتین، گرانش حاصل یک انحنا در خود فضاست. هر چه جرم شیء بزرگتر باشد در بافت فضا تورفتگی بیشتری ایجاد میکند، به عبارت دیگر هر چه جرم شیء بزرگتر باشد، کشش گرانشی آن قوی تر است.
به گفته لبد، فضا دارای انحناست و هنگامی که شما جرمی را در فضا حرکت میدهید، این انحنا حرکت آن را مختل میکند و انحنای فضا همان مولفهیی است که جرم گرانشی را از جرم اینرسایی متفاوت میکند.
این فیزیکدان پیشنهاد کرده که دانشمندان ایده وی را با اندازهگیری کردن وزن سادهترین شیء کوانتومی یعنی اتم منفرد هیدروژن بیازمایند. این اتم فقط دارای یک هسته، یک پروتون منفرد و یک الکترون تنهاست که به حول هسته میچرخد.
لبد معتقد است که گاهی اتفاق میافتد که الکترون در حال گردش حول اتم به یک سطح انرژی بالاتر جهش یابد.
در مدت زمان کوتاهی، الکترون به سطح انرژی پیشین خود بازمیگردد. مطابق E=mc2 جرم اتم هیدروژن همراه با تغییر در سطح انرژی تغییر میکند. تا این جا همه چیز مطابق نظریه پیش میرود. اما چنانچه ما همان اتم را از زمین دور کنیم، که در آن فضا دیگر خمیده نبوده بلکه مسطح است، چه رخ خواهد داد؟
به گفته لبد، در این حالت الکترون نمیتواند به سطوح انرژی بالاتر جهش یابد زیرا در فضای مسطح به سطح انرژی اولیه خود محدود خواهد شد. هیچ جهشی در فضای مسطح وجود ندارد و بنابراین الکترون خمیدگی گرانش را حس نخواهد کرد اما چنانچه ما آن را به سمت میدان گرانشی زمین حرکت دهیم، به دلیل خمیدگی فضا این احتمال وجود دارد که الکترون از نخستین سطح به دومین سطح انرژی جهش یابد و در این جا جرم متفاوت خواهد بود.
لبد میافزاید: آنچه اغلب در نظر گرفته نمیشود، این موضوع است که جهش الکترون از سطح اول به سطح دوم به این دلیل روی میدهد که خمیدگی اتم را به میریزد. به جای اندازهگیری مستقیم وزن، ما این رخداد تغییر انرژی را با فوتونهای منتشر شده شناسایی میکنیم.
این دانشمند آزمایش خود را برای آزمودن فرضیهاش پیشنهاد کرده است.
وی میگوید: یک سفینه فضایی کوچک را با تانکی از هیدروژن و ردیاب حساس به نور به فضا بفرستید. در فضای خارجیتر، رابطه بین جرم و انرژی برای یک اتم همسان است فقط به این دلیل که فضای مسطح به الکترون اجازه تغییر سطوح انرژی را نمیدهد اما هنگامی که به زمین نزدیک هستیم، انحنای فضا اتم را به هم میریزد و امکان جهش الکترون و بنابراین انتشار یک فوتون وجود دارد که این انتشار توسط ردیاب مزبور ثبت میشود و بسته به سطح انرژی، رابطه بین جرم و انرژی تحت اثر میدان گرانشی دیگر ثابت نیست.
این دانشمند مدعی است که ایده وی نخستین پیشنهاد برای آزمایش ترکیبی از مکانیک کوانتومی و تئوری گرانش انیشتین در منظومه شمسی است.
ایسنا
در سال آینده قرار است ابردنبالهداری از نزدیکی زمین بگذرد که در نزدیکترین فاصله خود به زمین، حتی از ماه هم درخشانتر خواهد بود. این احتمالا درخشانترین دنبالهداری است که در تاریخ بشر دیده شده است.مجله نیوساینتیست در سلسله گزارشهایی به ایدههایی پرداخته که سال پیش رو را شکل خواهند داد. در مقالات قبلی این سری خواندید: در سال ۲۰۱۳، منتظر شرایط اقلیمی عجیبوغریبتر باشید، چه کسانی این دو جایزه ارزشمند € ۱,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ را برنده میشوند؟
، امید دانشمندان به آزمایش موفق درمان قطعی سرطان در آینده نزدیک و تورمی که ۱۳,۷۰۰,۰۰۰,۰۰۰ سال پیش اتفاق افتاد. اکنون میخواهیم ببینیم که در سال آینده چه چیزی در آسمان پیدا خواهد شد که حتی از ماه هم درخشانتر است.
آن دسته از علاقهمندان به داستانهای پایان جهان که از پایان دنیا در سال 2012 ناامید شده بودند، امید تازهای را برای وحشت آفرینی خود پیدا کردهاند: این بار در قالب یک اَبَردنبالهدار نادر که در سال آینده به سوی ما خواهد آمد.
از میان دنبالهدارهایی که روزگاری نشانهای شوم تلقی میشدند، شاید کمتر موردی به چشمنوازی این دنبالهدار مشاهده شده است. این اَبَردنبالهدار C/2012 S1 یا ISON نامیده شده و در اوج نورافشانی خود حتی در روز از ماه نیز درخشانتر است.
آی.اس.او.ان که اولین بار در سپتامبر 2012/ شهریور 91 شناسایی شد، از بیرون منظومه شمسی و با سرعت بالایی در حال حرکت به سمت خورشید است و در نوامبر 2013 / آبان 92 به کمترین فاصلهاش از خورشید خواهد رسید.
تیموسی اسپار از مرکز سیارکهای دانشگاه هاروارد انتظار دارد تا در آن زمان، این دنبالهدار نمایشی به خوبی دنبالهدار هیل- باپ در زمستان و بهار 1997 / زمستان 1375 و بهار 1376 داشته باشد و آسمان را زیباتر کند (البته اگه دود آلایندههای تهران و دیگر کلانشهرها بگذارد که چیزی از آسمان ببینیم).
این اولین سفر این دنبالهدار به به داخل منظومه شمسی است و از این رو ممکن است آیاساوان حاوی گازهای فراری باشد که دیگر دنبالهدارها، برای ساختن دنباله طولانی خود در جریان گردش به دور خورشید، از دست دادهاند.
این امر به ما امکان میدهد که نگاهی گذرا بیاندازیم به این که در 4.6 میلیارد سال پیش (یعنی زمانی که آیاساوان تشکیل شد) فضای بیرونی منظومه شمسی از چه موادی تشکیل شده بود.
امسال همچنین خبرهایی از آتش بازیهای آسمانی در مرز کهکشان راهشیری خواهیم شنید. ابر گازی سنگینی در حال حرکت به سمت سیاهچاله بسیار سنگین ولی آرامی است که در مرکز کهکشان قرار دارد.
این برخورد با چشمان غیر مسلح قابل رویت نخواهد بود، اما هنگامی که ابر گاز با هاله گازهای داغ اطراف سیاهچاله برخورد میکند، تلسکوپهای پرتو ایکس تشعشعات ناشی از امواج ضربه ایجاد شده را دریافت میکنند.
این سیاهچاله که Sgr *A نام دارد (یعنی قویترین منبع رادیویی شناختهشده در صورتفلکی قوس)، در فاصله 25000 سال نوری از زمین قرار دارد (که در مقیاس کهکشانی، درست زیر گوش ما محسوب می شود) و به همین دلیل، این برخورد به ما شانس بینظیر مشاهده فرو رفتن مواد در سیاهچاله را میدهد.
این برخورد شاید حتی بتواند کلید حل معمای اتفاقی باشد که در 300 سال پیش و هنگامی که سیاه چاله خیلی روشنتر از امروز بود، رخ داد.
کنجکا
[ سه شنبه 16 دی 1391برچسب:اخبار نجومی,
] [ 17:43 ] [ زهرا ][
دانشمندان دانشگاه نیوکاسل در پژوهشهای جدید خود دریافتند که استاندارد بینالمللی کیلوگرم که واحد بنیادی جرم را تعریف میکند، از زمان ابداع آن در قرن 19 میلادی در اثر آلودگیهای سطحی، به میزان کمتر از 100 میکروگرم سنگینتر شده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کیلوگرم یکای جرم در سیستم متریک است که با هزار گرم و ۲۲۰۵ پوند برابر است. یک کیلوگرم با جرم یک میله استاندارد ساختهشده از آلیاژ پلاتینیوم-ایریدیوم برابر است که در داخل مجموعهای از حفاظهای تودرتو برای حفظ آن در برابر آلودگی و استفاده نامناسب قرار داشته و در اداره بینالمللی اوزان و سنجشها در سور، در حومهٔ پاریس نگهداری میشود.
این تکه سنگ استوانهای شکل فلزی موسوم به پیشساخت بینالمللی کیلوگرم در سال 1875 ایجاد شده و در دفتر بین المللی اوزان و اندازهگیری در پاریس نگهداری می شود.
40 نسخه رسمی دیگر از این پیشساخت در سراسر جهان توزیع شده است. این کیلوگرمهای اصلی برای تمام سنجشهای وزنی ایجاد شده، استاندارد محسوب می شود؛ اما سطوح آنها در اثر جذب آلودگی به میزان بسیار کم سنگینتر شدهاند.
در نتیجه هر کشور دارای یکی ازاین نسخههای بدل کیلوگرم، اکنون از یک تعریف نسبتا متفاوت از کیلوگرم برخوردارند که میتواند تجربیات علمی که به سنجشهای وزنی بسیار دقیق نیاز دارند یا تجارت بینالمللی در مواردی که وزن آنها محدودیتهای بسیاری دارد را با مشکل مواجه کند.
به گفته محققان، این تاثیر اگرچه بسیار کوچک بوده اما نشان میدهد که وزن انسان از آنچه در اواخر دهه 1800 بوده، سبکتر است.
کیلوگرم موجود در پاریس، نمونه اصلی بوده که تمام وزنها با آن تعریف میشود. با اینحال اگر این استاندارد تغییر کند، وزن آن همیشه به اندازه یک کیلوگرم محسوب می شود. از این رو میتوان چنین برداشت کرد که با سنگینتر شدن آن، همه چیز کمی سبکتر خواهد بود.
این در حالیست که به گفته محققان میتوان از اوزون و نور فرابنفش برای پاکسازی کیلوگرم بدون آسیب رساندن به آن استفاده کرد.
آنها با استفاده از یک کاوشگر مشابه اسکنر امآرآی دریافتند که آلایندههای جوی ناشی از خودروها و حتی درختان به سطح اوزان چسبیدهاند. همچنین میزان کم جیوه از ابزارهای شکسته نگه داشته شده در آزمایشگاه برای اندازهگیری دما نیز با فلز ترکیب شده بودند.
نتایج این پژوهش در مجله Metrologia منتشر شده است.