دانشمندان ناسا به تازگی شاهد درخشانترین انفجار کیهانی بودهاند که تاکنون رصد شدهاست،انفجاری سه برابر درخشانتر از رکورددار انفجار قبلی و 35 میلیارد درخشانتر از نور مرئی.
براساس گزارش پاپساینس، این انفجار، یک انفجار گامایی و درخشانترین نوعی از این انفجارها بوده که تاکنون در جهان مشاهده شدهاست.
طی یک انفجار ابرنواختری که در آن یک ستاره عظیم از هم فروپاشیده و به یک سیاهچاله،ستاره نوترونی و ستاره کوارکی تبدیل میشود، گاه انفجارهای گامایی رخ میدهند. دانشمندان از چگونگی شکلگیری این نوع انفجارها اطمینان ندارند اما این انفجارها معمولا طی انفجارهای ابرنواختری رخ داده و حاوی پرتوهای به شدت متمرکز و باریکی از تشعشعات هستند که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا پراکنده میشوند.
انفجارهای گامایی همواره مثالی عالی برای دورافتادهترین رویدادهایی که تاکنون مشاهده شدهاند نیز بودهاند زیرا به شدت درخشان بوده و با سرعت حرکت میکنند.
انفجار اخیر گامایی که دانشمندان ناسا موفق به رصد آن شدهاند در فاصله 3.6 میلیارد سال نوری از زمین رخ داده و توسط رصدخانه انفجارهای گامایی فرمی به ثبت رسیدهاست. البته امکان رصد آن توسط بیشتر رصدخانههای زمینی نیز وجود داشتهاست.
اخترشناسان معمولا از انفجارهای گامایی برای ردیابی ابرنواخترها استفاده میکنند، زیرا این انفجارها به اندازهای درخشان هستند که برای تعیین موقعیت ابرنواخترها ابزاری کاربردی به شمار میروند. از این رو دانشمندان انتظار دارند طی دو هفته آینده ابرنواختری که منشا چنین درخشش عظیمی بوده را کشف کنند.
همشهری
ناسا می گوید تلسکوپ هابل تصویر واضحی از بقایای باریک و قرمز یک ستاره شبیه خورشید ما تهیه کرده که در 150 هزار سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، این جرم آسمانی که SNR B0519-69.0 یا به طور خلاصه SNR 0519 خوانده می شود حدود 150 هزار سال پیش منفجر شده است اما نخستین نور این انفجار حدود 600 سال پیش به زمین رسید.
پوسته نازک و قرمز رنگ گاز در این تصویر ناسا که هفته گذشته منتشر شد، تنها بقایای این ستاره باستانی ناپایدار است.
چندین نوع ابرنواختر وجود دارد اما SNR 0519 به خاطر داشتن کوتوله سفید – ستاره خورشید مانندی در مراحل نهایی عمرش- شناخته می شود.
ستاره شناسان می گویند بقایای SNR 0519 در فاصله بیش از 150 هزار سال نوری از زمین و در جنوب صورت فلکی ماهی زرین قرار دارد.
خبرگزاری مهر
ناسا از دعوت عموم به ثبت اسامی و پیامهای شخصی بر روی یک دیویدی خبر داد که قرار است با یک فضاپیما با ماموریت بررسی جو بالایی مریخ، به فضا ارسال شود.
این دیویدی که بخشی از ماموریت «کمپین سفر به مریخ(MAVEN)» بوده، توسط آزمایشگاه فیزیک فضا و جو بولدِر دانشگاه کلورادو طراحی شده و قرار است بر روی فضاپیمای تکامل جو بی ثبات مریخ به فضا پرتاب شود.
به گفته ناسا، مردم میتوانند اسامی خود را بطور آنلاین ثبت نام کرده و این دیویدی تمام اسامی ثبت شده را با خود به فضا خواهد برد.
مردم همچنین میتوانند یک شعر سه خطی یا هایکو(نوعی شعر ژاپنی) را نیز در این سایت ثبت کنند که بر اساس رایگیری عمومی برای این سفر انتخاب خواهد شد.
به گفته استفانی رنفرو، رهبر برنامه دسترسی و آموزش عموم MAVEN، هدف از این کمپین، ارائه راهی به مردم جهان برای ارتباط شخصی با فضا، اکتشاف فضا و در کل علم و همچنین سهیم شدن در هیجان این ماموریت است.
به گفته ناسا، مهلت ثبتنام برای این دیویدی تا اول ژوئیه (10 تیر) بوده و رایگیری برای شعر هایکو در 15 ژوئیه (24 تیر) انجام خواهد شد.
کنجکاو
محققان سرن راهکاری را برای آزمایش برروی ضدماده به عنوان منبعی از پادگرانش یا ضدگرانش یافته اند.
براساس گزارش BBC، ذرات ضدماده تصاویر وارونه از ذرات ماده معمولی هستند، با این تفاوت که از بار الکتریکی مخالف ماده معمولی برخوردارند. اینکه ضدماده چگونه به گرانش واکنش نشان میدهد هنوز ناشناخته باقی ماندهاست، با اینهمه دانشمندان احتمال می دهند که این ذرات به جای اینکه به پایین سقوط کنند، به بالا سقوط میکنند!
اکنون محققان برای حل این معمای فیزیکی قدمهای جدید برداشتهاند. ضدماده یکی از بزرگترین معماهای علم فیزیک به شمار میرود،به ویژه دانستن این نکته که مقادیر برابری از ماده و ضدماده آغازگر جهان هستی بودهاند، پیچیدگی این معما را افزایش خواهد داد. این دو ذره درصورت برخورد، طی فرایندی که نابودی نامیده میشود،یکدیگر را از بین برده و به نور تبدیل میکنند.
این سوال که چرا جهانی که انسان به چشم میبیند از ماده ساخته شده و بخشی بسیار کوچک از آن از ضدماده ساخته شدهاست، انگیزی انجام مطالعات متعددی برای درک تفاوت میان این دو ذره بودهاست. از جمله این مطالعات،تحقیقاتی است که در برخورددهنده بزرگ هادرون در سرن انجام میگیرند.
هفته گذشته محققان LHC در گزارشی به کشف تفاوتهایی جزئی در فرایند فرسایش ذرات مزون Bs اشاره کردند، که البته این گزارش نمیتوانست معمای ضدماده را حل کند. یکی از تفاوتهای مهم این دو ذره نحوه تعامل آنها با گرانش است اما این تفاوتی است که تا پیش از پیدایش آشکارساز آلفا در سرن امکان آزمایش آن وجود نداشت.
آلفا آزمایشگاهی است که با هدف به دام انداختن اتمهای ضدماده هیدروژن ساخته شدهاست. درست همانطور که اتم هیدروژن از یک پروتون و یک الکترون تشکیل شده،آنتیهیدروژن نیز از آنتیپروتون و پوزیترون ساخته شدهاست. در این آزمایشگاه این ضد ماده به اندازهای حفظ میشود که پیش از اینکه با مادهای برخورد کرده و نابود شود،بتوان برروی آن مطالعه کرد.
در سال 2010 تیم آلفا موفق شدند آنتیهیدروژن را برای مدتی طولانی حفظ کنند و در سال بعد توانستند آن را برای هزار ثانیه نگهداری کنند. این محققان اکنون با مراجعه به داده هایی که از 434 اتم ضدهیدروژن به دام افتاده جمعآوری کردهاند تلاش دارند پاسخ سوالی که درباره ضدگرانش و ضدماده وجود دارد را بیابند.
این محققان برروی مکان اتمهای ضدهیدروژن و موقعیتآنها، سقوط به بالا یا پایین، مطالعهای آماری انجام دادند و اکنون اولین سری از محدودیتها در چگونگی واکنش نشان دادن ضداتمها به گرانش را به دست آوردهاند. بهترین ویژگی پیشنهادی محققان این است که اتمهای ضد ماده 110 برابر بیشتر از اتمهای ماده در معرض گرانش قرار دارند درحالی که نیروی آنها 65 برابر کمتر و در جهت مخالف است و این یعنی ضدگرانش.
باوجود اینکه هنوز پاسخ سوالاتی که درباره ضدگرانش وجود دارد کشف نشده،محققان از این نکته که دستگاهی در جهان وجود دارد که با استفاده از آن میتوان به بررسی چنین موضوع پیچیدهای پرداخت، ابراز خشنودی میکنند.
همشهری
به تازگی پژوهشگران دانشگاههای تهران، مالک اشتر و اصفهان با ا اصلاح قانون گرانش نیوتن توضیحی برای ماده تاریک ارایه دادند و بر اساس آن اعلام کردند مادهتاریک چیزی جز یک نسبیت نیرو نیست.
به گزارش خبرنگار مهر، در کیهان شناسی انرژی تاریک نوعی انرژی فرضی است که سرعت انبساط جهان را میافزاید. حدود 200 میلیارد کهکشان که هر کدام دارای تقریبا 200 میلیارد ستاره است به وسیله تلسکوپها قابل تشخیص است اما این تعداد فقط 4 درصد از محل گیتی را تشکیل میدهد. حدود 73 درصد از جهان از انرژی تاریک ساخته شده است. هیچ کس نمیداند که ماهیت این ماده ناشناخته چیست، اما مقدار این نوع ماده از تمام اتمهای موجود در تمام ستارگان موجود در کل کهکشانهای قابل شناسایی، بیشتر است.
این نیروی عجیب اجزای جهان را با سرعت فزایندهای از یکدیگر دور میکند در حالی که نیروی گرانش با این نیرو مقابله کرده و از سرعت این گسترش میکاهد.
در این راستا محققان مطالعات بسیاری برای توضیح ماده تاریک و انرژی تاریک ارائه کردند و اخیرا نیز پژوهشگران 3 دانشگاه تهران، مالک اشتر و اصفهان با ارائه معادلهای توضیحی برای ماده تاریک و انرژی تاریک ارائه کردند.
ادامه مطلب رو ببینید
ادامه مطلب
یک پژوهش تازه که بر روی شیوه ی به دام افتادن کربن توسط تفتال های (ماگماهای) آتشفشانیِ سرشار از آهن، و سپس آزاد شدن آن ها انجام گرفته، سرنخ هایی درباره ی تکامل آغازین جو در سیاره ی بهرام و دیگر اجرام سنگی ارایه می دهد.
سیارهی بهرام در آغاز تاریخش جایگاه آتشفشانهای بسیار
سهمگین بوده که حجم چشمگیری متان را آزاد کرد. چون
متان توان گلخانه ای بالایی دارد، پس در آن زمان، حتی
یک جو رقیق هم می توانسته از وجود آب مایع سطحی
پشتیبانی کند.
ریشه ی ترکیب و ساختار جو یک سیاره به ژرفای زیر سطح آن بر می گردد. هنگامی که مواد گوشته ی سیاره گداخته شده و تفتال میسازد، کربنِ زیر سطح را در خود به دام می اندازد. با حرکت تفتال رو به بالا و به سوی سطح، از فشارش کاسته شده و کربن را به صورت گاز آزاد می کند.
روی سیاره ی زمین، کربن به صورت کربنات درون تفتال به دام افتاده و به صورت دی اکسید کربن آزاد شد. دی اکسید کربن یک گاز گلخانه ای است که به جو سیاره ی ما کمک می کند گرمایی که از خورشید به دست می آورد را در خود نگه دارد. ولی این که کربن در سیاره های دیگر چگونه از سطح به جو راه می یابد و - چگونه میتواند بر شرایط گلخانه ای آن جا اثر بگذارد - به درستی شناخته نشده بود.
آلبرتو سال از دانشگاه براون در پروویدنس رودآیلند و یکی از نویسندگان این پژوهش می گوید: «ما می دانیم که کربن از گوشته ی جامد به تفتال مایع راه می یابد، از مایع به گاز، و سپس آزاد می شود. ما می خواهیم بدانیم که انواع گوناگون کربنی که در شرایط مربوط به هر سیاره پدید آمده اند، چگونه بر این جابجایی اثر می گذارند.»
این تازه ترین پژوهش، که پژوهشگرانی از دانشگاه نورث وسترن و بنیاد کارنگی واشنگتن نیز در آن شرکت داشتند، نشان می دهد که در شرایطی مانند شرایط گوشته ی سیاره ی بهرام (مریخ)، ماه و دیگر اجرام، کربن عمدتن به گونه ی کربونیل آهن در تفتال به دام می افتد و به گونه ی گازهای مونوکسید کربن و متان آزاد می شود. هر دوی این گازها - به ویژه متان- توان گلخانه ای بالایی دارند.
این یافته نشان می دهد که در آغاز تاریخ بهرام، زمانی که کنش های آتشفشانی در سراسر آن گسترده بود، احتمالا به اندازهی کافی متان آزاد شده بوده تا سیاره را به حد چشمگیری گرم تر از امروز سازد.
یک تفاوت کلیدی میان شرایط گوشته ی زمین و گوشته ی دیگر اجرام خاکی چیزیست که دانشمندان از آن به عنوان بیدوامی (fugacity) اکسیژن یاد می کنند، مقدار اکسیژن آزادی که برای واکنش با عنصرهای دیگر در دسترس است. امروزه، گوشتهی زمین دارای بیدوامی اکسیژن نسبتا بالاییست، ولی در اجرامی مانند بهرام آغازین و ماه، این اندازه بسیار پایین است. پژوهشگران برای آن که دریابند آن بیدوامیِ کمترِ اکسیژن چه اثری بر جابجایی کربن داشته، با بهره از بازالت آتشفشانی همسان با بازالتی که در ماه و بهرام یافته شده، رشته آزمایش هایی انجام دادند.
آن ها سنگ های آتشفشانی را در دماها، فشارها، و بیدوامی اکسیژنی های گوناگون گداخته و ذوب کردند تا ببینند چه میزان کربن و از چه گونه ای توسط این گدازه ها جذب می شد. آن ها دریافتند که در بیدوامی های اکسیژنی پایین، کربن به گونهی "کربونیل آهن" در گدازه به دام می افتاد؛ چیزی که در پژوهش پیشین دیده نشده بود. با کاهش فشار، کربونیل آهن گازهای مونوکسید کربن و متان را آزاد می کرد.
دایان وتزل از دانشگاه براون می گوید: «ما دریافتیم که در شرایط بیدوامی اکسیژنی پایین تر، تفتال ها می توانند کربنی بیش از آنچه قبلا گمان می رفت را در خود حل کنند. این نکته نقشی بزرگ در آزادسازی گاز از درون سیاره ها و شیوه ی اثرگذاری آن بر تغییرات جو سیاره های گوناگون بازی می کند.»
سیاره ی بهرام در آغاز تاریخش جایگاه آتشفشان های فعال غول پیکر بود. این بدان معناست که در روند جابجایی کربن، مقدار چشمگیری متان در این سیاره آزاد شده بوده. و از آن جایی که توان گلخانه ای متان بسیار بالاتر از مونوکسید کربن است، پس این یافته نشان می دهد که در روزگار آغازین بهرام، حتی یک جو رقیق و تُنُک هم می توانسته شرایطی پدید آورد که برای نگه داشتن آب مایع روی سطح سیاره به اندازه ی کافی گرم باشد.
http://1star-7skies.blogspot.co.uk
خرید یک تلسکوپ بزرگترین تصمیم بک اخترشاس آماتور به شمار می آید. امیدواریم اولین تلسکوپی که می خرید تلسکوپی باشد که بیشتر از همه از آن استفاه کنید. تلسکوپی که خاطرات زیادی با آن دارید، تلسکوپی که بتوانید آن را به فرزندانتان بدهید.
بزرگترین مزیت تلسکوپ های خوب این است که در تمام طول زندگی با شما خواهند ماند. اگر به خوبی از آن مراقبت شود تجهیزات نوری آن خراب نمی شود و تا ابد ماندگار خواهد بود. امروزه اغلب تلسکوپ ها بسیار خوب و مناسب هستند، به غیر از برخی موارد استثنایی قابل توجه که به راحتی قابل شناسایی است.
مهمترین نکته در خرید یک تلسکوپ به خصوص زمانی که محدودیت مالی نیز وجود داشته باشد این است که تلسکوپی را خریداری کنید که مناسب شما بوده و علایق خاص شما را تحت پوشش قرار دهد.
تصاویری واقعی از تلسکوپ های گالیله
ادامه مطلب رو ببینید
ادامه مطلب
ستارهشناسان کانادایی میگویند که بررسی یک سیستم دو ستارهای عجیب نشان داده نظریه نسبیت اینشتین حتی در شدیدترین شرایط مشاهده شده نیز صحت دارد.
سیستم ستارهای مورد بررسی که حدود 7000 سال نوری با زمین فاصله داشته، به دلیل ویژگیهای منحصربفرد هر ستاره و نزدیک بودن آنها به یکدیگر کاملا استثنایی است.
یکی از این دو جفت، یک ستاره کوچک اما نوترونی سنگین بوده که یکی از پرجرمترین نمونههای تائید شده تا به امروز با گرانش 300 میلیارد برابر زمین است و با سرعت 25 بار در ثانیه میچرخد.
در اطراف این تپاختر، یک ستاره کوتوله سبکتر با مدار دو و نیم ساعته گردش میکند که مدار نامعمول و بسیار کوتاهی در میان مجموعههای دو ستارهای محسوب میشود.
به گفته ستارهشناسان، رصد این ستارگان یک تغییر چشمگیر را در دوره مداری این جفت برای هشت میلیونیوم ثانیه در هر سال شناسایی کرده است.
با توجه به جرمهای تپاختر و کوتوله سفید، بنظر میرسد آنچه اینشتین در فرضیه خود پیشبینی کرده باید اتفاق بیفتد.
بر اساس نظریه نسبیت اینشتین، گرانش در نتیجه انحنای فضا-زمان بوجود آمده از حضور جرم و انرژی است و در اثر گردش این دوستاره در اطراف یکدیگر، امواج گرانشی تابیده میشود که در زمان حرکت در فضا-زمان چین میخورد.
در نتیجه این فرآیند، این ستارگان انرژی از دست داده، به یکدیگر نزدیکتر میشوند و همانطور که اینشتین پیشبینی کرده، دوره مداری کوتاهتر میشود.
نتایج این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.
کنجکاو
تلسکوپ فضایی هابل موفق به رصد یک سحابی بادبزن شکل آبیرنگ در صورت فلکی قیفاووس شده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با توسعه رصدهای نجومی مدرن، امکان مشاهده محل زایش، شکل گیری و بروز تغییرات ظریف در ستارگان و سیارات جدید فراهم شده است.
در جدیدترین تصویر تهیه شده توسط تلسکوپ فضایی هابل، نقطه درخشانی در لبه ساختار بادبزن شکل آبی رنگ دیده می شود که در حقیقت ستاره جوانی به نام V*PV Cephei یا به اختصار PV Cep است.
این منطقه بدلیل ساختار بادبزن شکل سحابی GM 1-29، یکی از اهداف مورد توجه منجمان آماتور محسوب می شود؛ سحابی Gyulbudaghian یا GM 1-29 در حال تغییر شکل مداوم بوده و درخشش نور ستاره نیز در طول زمان تغییر می کند.
تصاویر تهیه شده از ستاره PV Cep در سال 1952 نشانگر یک رگه مبهم شبه سحابی، مانند دم یک دنباله داشت که در تصاویر 25 سال بعد ساختار بادبزن شکل سحابی کاملا نمایان شد.
زمان 25 سال دوره بسیار کوتاهی در بازه زمانی کیهانی محسوب میشود، به همین دلیل اخترشناسان معتقدند که این رگه اسرارآمیز یک پدیده موقت مانند بقایای یک فوران عظیم ستارهای، مشابه فورانهای خورشیدی در منظومه شمسی است؛ تغییر درخشش ستاره نیز احتمالا با شروع فاز سوختن هیدروژن که به معنای رسیدن ستاره به مرحله بلوغ و تکامل است، مرتبط است.
به نظر می رسد که ستاره PV Cep در دیسکی از گرد و غبار و گاز محاصره شده است که باعث ممانعت از فرار نور در جهات مختلف میشود؛ بنابراین ساختار بادبزن شکل نتیجه فرار نور ستاره از این دیسک و تابش آن بر روی سحابی است.
ستاره PV Cep در صورت فلکی قیفاووس در فاصله یک هزار و 600 سال نوری با زمین واقع شده است.
ستاره PV Cep بشکل نقطه درخشان در لبه سحابی بادبزنی